شعر 002

بدیدم چشم مستت رفتم از دست

گوان را بر دلی کو یا نبی مست

دلم خود رفت و می دانم که روزی

بمهرت هم بشی خوشیانم از دست

به آب زندگی ای خوش عبارت

لوانت لاو، آج من دیل ویان بست

دمی بر عاشق خود مهربان باش

کژی سر مهر ورزی کست بو گست

اگر روزی نبینم روی خوبت

بشان شهرانره او سر زنان دست

به مهرت گر همام از جان بر آید

مواژش کان یوان بمرت و وارست

گرم خا وا کری بشتم بوینی

بیویت خته بوم ژاهنام سرمست